Ans Slangen – Vergrootglas

En dan ploft dit kind in ons gezin. Dit kind met haar syndroom. Het is stil in mijn hoofd als ik dit feit voor het eerst tot me neem. Muisstil. Later komen de muizenissen. Ik hou van haar, maar ik had haar zo graag een betere uitgangspositie gegund. Een betere moeder ook. Een moeder met meer geduld, meer tijd dan ik heb – dan ik wil maken. Ik schrijf jaren blogs over wat haar en mij zoal overkomt. En hoe dat voelt. Veel krassen op mijn ziel. Aan de olifantshuid wordt nog gewerkt. Mijn blog is mijn zakdoek voor de moeilijke momenten. En mijn vergrootglas voor de mooie. Het helpt mij relativeren en te kijken naar wat ze wel kan – te kijken voorbij de beperkingen. Steeds meer mensen lezen mijn blog. Reageren, bieden steun en helpen mij. In 2008 nomineert de Wereldomroep mijn blog voor de Best of Blogs Award, Nederlandstalig. Steeds meer merk ik dat mijn blog anderen helpt. Nu zijn de blogjes van bijna vijf jaar gebundeld. Opdat ze inzicht mogen geven in Downsyndroom en in de mogelijkheden om in deze situatie gelukkig te zijn.

Boekinformatie
Schrijver: Ans Slangen
Titel: Vergrootglas. Mijn kind heeft Downsyndroom
Uitgeverij: Maan
Jaartal: 2012
Bladzijden: 186
Genre: non-fictie
Leeftijd: 18+
Mening: 4 sterren

• Ik heb dit boek in 2013 bij de bibliotheek geleend en dit was boek 33 van de boeken die ik in 2013 heb gelezen
• lees mijn recensie op Een kloddertje roze

Mijn samenvatting

‘Ach gut…’
Zondag 4 maart 2007 20:54
‘Het mooiste compliment voor een lerend kind is een moeilijkere taak.’
Emiel van Doorn, Stibco

Esther eet de korstjes van haar boterham
Ze vindt ze niet lekker, maar van korstjes word je groot. Ze trekt ook zelf haar jas aan. Ze vindt dat wel moeilijk, maar ze kan het. Haar stappenplan: leg de jas op de grond met de goede kant naar beneden, ga aan de kant van de capuchon staan, steek je armen in de mouwen en slinger de jas over je hoofd, jas aan! Oma leerde het haar.

Ze krijgt 1 ijsje, ook al wil ze er twee
Want van veel ijsjes word je dik. Als ze ’s nachts opstaat en naar papa en mama toe komt, leggen wij haar terug in haar bed. Want ieder slaapt in zijn eigen bed en goed slapen is ook voor papa en mama belangrijk. Als we wandelen, loopt ze zelf, ook al wil ze graag gedragen worden. Ze kan immers goed lopen, en door te oefenen, leert ze het nog beter.

Sommige mensen vinden dat zielig
‘Ach gut’, zeggen ze. ‘Moet dat nou, dat arme kind.’ Alsof Esther recht heeft op vertroeteling, ter compensatie van haar handicap. Maar Esther is geen arm kind. Ze is een kind dat van alles leert. En juist zo compenseren we zo goed en zo kwaad als dat kan, haar handicap. Met ‘Ach gut’ compenseert ze niets.

Ans en haar mam kregen een dochter met Downsyndroom. Op het Volkskrantblog begint ze een blog met hun ervaringen. Ze schrijft over de mooie momenten en de vervelende momenten. Ik ben één van haar lezers. Ze krijgt veel reacties op haar bijdragen. In 2008 wordt ze door de Wereldomroep genomineerd voor Best of Blogs Award. En nu is dit boek er, met een bundeling van bijna 5 jaar aan blogjes over Esther. Een boek om een beeld te krijgen hoe het is om te leven met Downsyndroom.

Er staat onder andere een leuk stukje in over leesplezier.

Lezen is leuk!
Zaterdag 9 mei 2009 15:54

De buitendeur staat op een kier
Het is vrijdagmiddag en heel mooi weer. Esther is naar buiten. Pieter gaat eens kijken wat ze aan het doen is. Ze zit aan de straatkant op ‘haar’ muurtje in de zon, met een boek. Ze leest ‘Joep en de worm’, uit de schoolbieb. AVI-2.
‘Ikke alleen,’ stuurt ze hem weg, ‘ikke alleen lezen.’

De deur van de badkamer staat op een kier
Het is een uur of acht zaterdagochtend en er klinkt gemompel. Voorzichtig ga ik kijken. Esther zit op de wc, met haar nieuwe boek, in een perfecte imitatie van Inge, die zo een paar boeken per week verslindt. Vorige week kocht ik dat nieuwe boek voor Esther. ‘Fee Fleur’ heet het. Ook AVI-2. We hebben er ook al samen in gelezen. ‘Eerst de titel, mama’, zegt ze dan.

Later die dag is het heel stil in huis
Af en toe hoor ik gefluister. Ik ga eens kijken in de woonkamer. Ja, Esther is weer aan het lezen. Met haar vinger wijst ze de woorden aan. Zachtjes zegt ze letters – woorden – hele zinnen. AVI-2. Het is niet te geloven! En wat nog belangrijker is, ze heeft het ontdekt: lezen is leuk! (blz. 159)

Mijn mening

Dit boek stond al een tijdje op mijn verlanglijstje om te lezen. In 2005 begon ik bij het VKblog, via de website van De Volkskrant, met bloggen. Hier leerde ik ook andere mensen kennen die interessante blogs bij hielden. Een van die mensen was Ans Slangen. Ans schreef bijdragen over haar dochter Esther, een meisje met Down-syndroom. Een meisje dat ik heb leren kennen via deze blogbijdragen. Een meisje waarvan ik bijna het gevoel kreeg dat ik haar echt kende.

De bijdragen van Ans heb ik altijd met veel plezier en soms met wat tranen gelezen. Ze schreef over het leven met een kind dat anders is en dat dat leven niet altijd over rozen gaat. Ook herkenbaar voor als je geen kinderen hebt. Dus toen ik las dat er een boek uitkwam met bijdragen van haar blog was ik daar erg benieuwd naar. Het boek bevat een deel van de bijdragen van het blog van Ans en ik vond het heel erg leuk om deze bijdragen te herlezen. Het geeft volgens mij een mooi beeld van het leven met een dochter met Down-syndroom.

Bij het citaat waarmee deze recensie begint vond ik zelfs een reactie van mezelf uit 2007 terug. Leuk om terug te lezen!

Koop een boek

De leukste plek om een boek te kopen is een (kinder)boekwinkel. Als je toch online wilt kopen doe dat dan via Libris of bol.com en ondersteun mijn website.

dit blog is oorspronkelijk geplaatst op 30 december 2013 op tantetil.vkblog.nl