Hoewel Roseanne McNulty naar verluidt al bijna honderd is, gaat ze een onzekere toekomst tegemoet: de psychiatrische inrichting waar ze vrijwel haar hele volwassen leven heeft doorgebracht zal gesloten worden. Aan dokter William Grene de beslissing welke patiënten opnieuw moeten worden opgenomen en welke uit de inrichting zullen worden ontslagen. Hij heeft het sterke vermoeden dat Roseanne niet gek is en nooit is geweest – zij haar artsen al die jaren gemanipuleerd of beschermt haar geheugen haar voor een bittere en ondraaglijke waarheid? Gefascineerd probeert Grene haar verhaal te achterhalen.
Boekinformatie
Schrijver: Sebastian Barry
Titel: De geheime schrift
Uitgeverij: Querido
Jaartal: 2008
Bladzijden: 324
Vertaler: Johannes Jonkers
Genre: psychologisch verhaal
Leeftijd: 18+
Mijn mening: 3 sterren
- ik heb dit boek in 2013 bij de bibliotheek geleend
- ik las het boek in 2013 en dit was boek 2 van de boeken die ik in 2013 gelezen heb
Over het verhaal
Roseannes getuigenis van zichzelf
(Patiënt, Regionale psychiatrische inrichting van Roscommon, 1957 -)Bij elke geboorte begint de wereld opnieuw, zei mijn vader altijd. Hij vergat te zeggen dat die bij elke dood eindigt. Of hij vond dat vanzelfsprekend. Want een groot deel van zijn leven werkte hij op een kerkhof.
Met deze zin begint het boek De geheime schrift van Sebastian Barry. Het boek heeft twee hoofdpersonen, Roseanne McNulty en dokter William Grene. Roseanne is bijna 100 jaar oud en woont al zolang ze zich kan herinneren in een psychiatrische instelling. Dokter Grene is hier de psychiater. Het huidige gebouw gaat gesloopt worden en er wordt een nieuw gebouw gebouwd. Dit gebouw wordt kleiner dan het oude gebouw en hij moet daardoor keuzes maken over wie er wel of niet mee zal verhuizen naar de nieuwe locatie. Dokter Grene heeft altijd interesse gehad in Roseanne en wil haar niet zomaar op straat zetten. Hij gaat zich in haar leven verdiepen. Waarom zit Roseanne eigenlijk in deze instelling? Ze komt op dokter Grene niet als gek over. Ondertussen is Roseanne begonnen met het opschrijven van haar herinneringen, zodat die na haar dood door iemand gelezen kunnen worden.
Ik wist, ik wist dat elk normaal leven voorbij was. Het woord van een man zoals hij was als een doodvonnis. Ik voelde overal om me heen het hele achterland van Strandhill kwaad over me spreken, de hele stad Sligo over me roddelen. Ik had het al die tijd geweten, maar het is één ding om je vonnis te kennen, en iets heel anders om het te horen uitspreken door je rechter. Misschien zouden ze hun huizen uit komen om me in mijn huisje als een heks te verbranden. Maar het stond als een paal boven water dat niemand me zou helpen, dat niemand aan mijn kant zou staan.
Eerwaarde Gaunt verwijderde zich onberispelijk van het gevreesde huis. De gevallen vrouw. De krankzinnige vrouw. Vrijheid voor Tom, mijn geliefde Tom? En voor mij? (blz. 246)
Het verhaal speelt zich af in Ierland, in de buurt van Sligo (westen van Ierland). Uit de herinneringen die Roseanne opschrijft kom je meer over haar te weten, maar pas tegen het einde van het boek kom je er achter waarom ze in de psychiatrische instelling is terechtgekomen. Dan blijkt dat ze hier niet woont omdat ze gek is, maar omdat iemand voldoende macht bleek te hebben om haar ‘weg te stoppen’. Ik vond het vreselijk om te lezen hoe iemand het voor elkaar krijgt om het leven van iemand anders zo te vernielen.
Mening over het boek
Ik vond het een leuk boek om te lezen. Het is fascinerend om een beeld te krijgen van het leven in Ierland van voor de Tweede Wereldoorlog. Het boek heeft een verrassend einde dat ik zeker niet zal verklappen.
Hieronder enkele foto’s die C. en ik in 2006 hebben gemaakt bij Knocknarea. Deze steenheuvel, Medbs Cairn, ligt bovenop een berg in de buurt van Strandhill. Volgens het boek heeft Roseanne vanuit haar huis uitzicht op deze steenheuvel.
