Altijd gedacht dat Helen Fielding origineel was met haar Bridget Jonesverhalen? Lees Dagboek van een provincievrouw en je weet dat Fielding dit boek gelezen móet hebben. E.M. Delafield was een meester in het hilarisch beschrijven van alledaagse gebeurtenissen. Van het planten van bloembollen (dat jammerlijk mislukt), tot de buurvrouw die onverwacht op de stoep staat (en overal een mening over heeft) tot de relatie met haar lieve maar ietwat sullige man (die elke avond achter The Times in slaap valt), alles in het leven van de hoofdpersoon weet ze met rake observaties en droge humor te brengen.
Boekinformatie
Schrijver: E.M. Delafield
Titel: Dagboek van een provincievrouw
Uitgeverij: Karmijn
Jaartal: 2016
Bladzijden: 174
Vertaler: Anne Roetman
Genre: geen
Leeftijd: 18+
Mijn mening: 3 sterren
- Ik heb dit boek in 2017 als recensie-exemplaar gekregen van uitgeverij Karmijn
- Ik las dit boek van 14 t/m 15 februari 2017 en dit was boek 22 van de 165 boeken die ik in 2017 gelezen heb
Mijn samenvatting
7 november – Zet de bloembollen op pot. Net als ik hier middenin zit, komt Lady Boxe langs. Wat leuk je te zien, huichel ik, en vraag haar vast plaats te nemen terwijl ik het klusje afmaak. Lady B. doet vastberaden poging te gaan zitten in fauteuil waar ik al twee potten en de zak met houtskool op heb staan, besluit net op tijd haar koers te wijzigen en kiest de bank.
Of ik wel weet, vraagt ze, hoe vreselijk laat het is voor bloembollen-op-pot? September, eigenlijk, of misschien oktober, dat is de tijd. Of ik wel weet dat de enige echt betrouwbare leverancier voor hyacinten die en die uit Haarlem is? Versta de naam niet, iets Nederlands, maar antwoord: ‘Ja, dat weet ik inderdaad, maar ik zie het als mijn plicht producten uit het Britse Rijk te kopen.’ Vond het op dat moment, en vind dat nu nog steeds, een uitstekend antwoord. Jammer genoeg komt Vicky later de salon binnen en zegt: ‘O mammie, zijn dat de bollen die we bij Woolworths hebben gekocht?’
lady B. blijft voor de thee (NB Sneetjes met boter te dik. Ethel spreken.) We praten nog wat over bloembollen, oude Hollandse meesters, de vrouw van de Dominee, heupjicht, en All Quiet on the Western Front.
(Vraag: Kun je de kunst van het converseren verfijnen als je het hele jaar op het platteland doorbrengt?)
Lady B. informeert naar de kinderen. Vertel dat Robin – naar wie ik afstandelijk verwijs als ‘de jongen’ opdat ze niet gaat denken dat ik met hem dweep – het redelijk doet op school en dat Vicky volgens Mademoiselle een koutje te pakken heeft.
Of ik me wel realiseer, zegt Lady B., dat Chronische Verkoudheid volstrekt onnodig is en voorkomen kan worden door het kind elke ochtend voor het ontbijt een neusdouche van zout water te geven. Bedenk meerdere manieren om haar op scherpe en gevatte wijze van repliek te dienen, maar helaas pas nadat Lady B.’s Bentley is vertrokken, met haar erin.
Plant de laatste bollen en verhuis ze naar de kelder. Kelder misschien toch een tikje te tochtig, verander van gedachten en zet ze allemaal op zolder.
Kokkin zeg dat er iets mis is met het fornuis. (blz. 5)
De hoofdpersoon is een jonge vrouw die met haar man en twee kinderen op het platteland woont. Ze houdt een dagboek bij waarin ze vertelt wat ze zoal doet. Voor het oog van de wereld lijkt deze familie het goed voor elkaar te hebben, maar in het dagboek lees je dat het financieel niet erg goed gaat, dat de relatie met haar man niet geweldig is en dat ze terug verlangt naar haar leven in de stad. Ook is ze erg druk bezig met wat anderen mensen van haar vinden.
Eerste kerstdag – Feestelijke, maar dodelijk vermoeiende kerst. Robin en Vicky overal mee in hun nopjes, en brengen grootste gedeelte van de dag etend door. Vicky overhandigt tante Angela een vierkanten lapje waar een blauwe ezel op geborduurd is. Weet niet of ik me hiervoor moet verontschuldigen, maar besluit uiteindelijk maar niets te zeggen, en vertel Mademoiselle dat ander ontwerp wellicht wenselijker was geweest.
De kinderen misschien iets té nadrukkelijk présent als Angela rond theetijd begint over de kleine Maitlandjes die zo’n verrukkelijke kinderkamer hebben en daar altijd de hele dag doorbrengen, behalve als ze een lange wandeling maken met de gouvernante en de honden.
William vraagt of die Mrs. Somers bij de Dorsetshire-club hoort – een vrouw met verstand van Bijen.
Niet vergeten dat ik begin volgende week echt naar Mrs. S. moet. Van tevoren bijlezen over Bijen.
‘s Avonds koude kalkoen en kerstpudding, zodat bedienden wat kunnen bijkomen. Angela kijkt naar bloembollen en vraagt waarom ik dacht dat ze met kerst zouden bloeien. Geef geen antwoord, maar stel voor allemaal er eens vroeg in te kruipen. (blz. 31)
Zal ze haar best doen om iets te veranderen aan haar leven? Of accepteert ze haar leven zoals het is?
Mijn mening
Op de achterkant van het boek staat dat de schrijfster hilarische beschrijvingen geeft van alledaagse gebeurtenissen. Ik verwachtte daardoor een grappig boek, maar dat viel mij een beetje tegen. Ik vond het fascinerend om het dagboek te lezen, maar ik kon er niet om lachen. Ik vond het vooral treurig dat de hoofdpersoon zo bezig is met wat andere mensen van haar vinden. Dat ze op feestjes maar met iedereen meepraat omdat ze denkt geen eigen mening te hebben.
Het is geen doorlopend verhaal, maar (zoals het bij een dagboek hoort) losse stukjes. Het verhaal geeft vooral inzicht in de denkwereld van de hoofdpersoon. Een dagboek is natuurlijk niet bedoeld om door anderen gelezen te worden. De hoofdpersoon schrijft dus op hoe ze echt over mensen denkt en dat is soms wel grappig om te lezen.
Met dank aan uitgeverij Karmijn voor het recensie-exemplaar