Penelope Fitzgerald – De boekhandel (2015-87)

boekomslag Penelope Fitzgerald - De boekhandel

Engeland, jaren 60. Het afgelegen, geïsoleerde kustplaatsje Hardborough wordt continu geteisterd door overstromingen en wateroverlast. Een weduwe van middelbare leeftijd koopt een prachtig historisch pandje midden in de hoofdstraat. Florence heet ze, en ze is vastbesloten een boekwinkel te beginnen en daar een succes van te maken. Maar ondanks wilskracht en doorzettingsvermogen heeft Florence geen rekening gehouden met de slangenkuil waarin zij zich begeeft. Het hele dorp heeft namelijk een mening over haar boekhandel…

Boekinformatie
Schrijver: Penelope Fitzgerald
Titel: De boekhandel
Uitgeverij: Karmijn
Jaartal: 2015
Bladzijden: 140
Vertaler: Mieke Prins
Genre: geen
Leeftijd: 18+
Mijn mening: 4 sterren

  • ik heb dit boek in mei 2015 als recensieboek gekregen van uitgeverij Karmijn
  • ik las het boek van 21 t/m 23 mei 2015 en dit was boek 87 van de boeken die ik in 2015 gelezen heb

Over het verhaal

Het was in 1959 dat Florence Green aan het einde van de nacht soms niet met zekerheid kon zeggen of ze wel geslapen had. Dat kwam doordat ze piekerde over de aanschaf van een klein pand, Old House, met een bijbehorend pakhuis aan het water. Ze wilde er een boekhandel beginnen, de enige in Hardborough. Het was waarschijnlijk de twijfel die haar uit de slaap hield. Ze had eens een reiger boven de riviermonding zien vliegen die tijdens zijn vlucht probeerde een paling naar binnen te werken die hij gevangen had. De paling deed op zijn beurt zijn best om aan de keel van de reiger te ontkomen en worstelde zich nu eens voor een kwart, dan weer voor de helft en soms zelfs voor driekwart naar buiten. De onbeslistheid die beide dieren lieten zien was deerniswekkend. Ze wilden allebei te veel. Als Florence echt geen oog had dichtgedaan – en dat zeggen mensen vaak als ze eigenlijk iets anders bedoelen – dan nam ze aan dat de gedachte aan de reiger haar wakker had gehouden. (blz. 5)

Het is 1959. Florence Green besluit, om onduidelijke redenen, een boekhandel te openen in Hardborough, het afgelegen dorp waar ze woont. Iedereen in het dorp heeft een mening over de boekhandel van Florence. Er is weinig te doen in Hardborough en het dorp is erg lastig te bereiken.

Het dorp zelf was een eiland tussen de zee en de rivier, dat zich mopperend terugtrok zodra het kou voelde. Ongeveer elke vijftig jaar was het een verbinding met de buitenwereld kwijtgeraakt, alsof het onverschillig stond tegenover dat soort dingen. Sinds 1850 was de Laze niet meer bevaarbaar, en de aanlegsteigers en veerboten waren weggerot. In 1910 stortte de draaibrug in en sindsdien moest al het verkeer tien mijl omrijden via Saxford om de rivier over te steken. In 1920 werd de oude spoorlijn gesloten. De kinderen van Hardborough, allemaal woelmuizen en waterratten, hadden bijna geen van allen ooit een trein vanbinnen gezien. Ze keken met bijgeloof en ontzag naar het verlaten station. Roestige metalen borden, die Fry Cacao en Iron Jelloids aanprezen, schommelden er in de wind.
De grote overstroming van 1953 had de zeewering gegrepen en weggeslagen, zodat het gevaarlijk was om de havenmond over te steken, behalve bij heel laag tij. De enige manier om de Laze over te komen was nu per roeiboot. De veerman kalkte zijn tijden elke dag op de deur van zijn schuur, maar die stond op de andere oever, zodat in Hardborough niemand precies wist wanneer de boot kwam. (blz. 11)

Florence heeft Old House gekocht om haar boekhandel in te beginnen. Dat stuit op enige bezwaren vanuit het dorp. Mrs. Gamart, die samen met haar man in een landhuis woont, probeert Florence zover te krijgen dat ze haar winkel in een ander pand opent. Ze vertelt dat ze graag een cultureel centrum in Old House zou willen openen, want daar heeft Hardborough behoefte aan denkt ze. Florence laat zich niet ompraten.

‘Er is een leverancier voor u in aantocht!’ riep Wally haar toe vanaf zijn fiets, terwijl hij met één voet op de stoep steunde. ‘Hij heeft twee keer de weg gevraagd: een keer bij het gasbedrijf en een keer bij de pastorie. Nu heeft hij problemen met keren. Hij probeert in één keer achteruit de steeg in te rijden. Zo meteen komt hij met bestelbus en al door de achterdeur naar binnen.’
In de toekomst zou deze specifieke bestelbus, met zijn elegante rode en crèmekleurige lak, een vertrouwde verschijning worden in Hardborough. Hij was afkomstig van Brompton, de Londense firma die een bibliotheekdienst had voor provinciale boekhandelaren, zelfs de meest afgelegen. Nu bracht hij de eerste boeken die Florence had besteld, en ze moest een verklaring ondertekenen en de voorwaarden lezen die Brompton had opgesteld.
Die deden meer aan een zedenpreek of aan de wetten van een heilstaat denken dan aan een zakelijke overeenkomst. De boeken voor de uitleen waren in de categorieen A, B en C verdeeld. A-boeken waren erg in trek, B-boeken waren acceptabel en C-boeken waren ronduit oud en ongewild. Voor elk A-boek dat ze leende, moest ze drie B’s en een groot aantal C’s aan haar leners zien te slijten. Als ze meer betaalde, kon ze meer A’s krijgen, maar dan kreeg ze ook een enorme stapel B’s en de weerzinwekkende C’s, en er zouden geen nieuwe boeken worden geleverd totdat die van de voorgaande partij allemaal terug waren. (blz. 50)

Florence opent in haar boekhandel ook een winkelbibliotheek. Daar blijkt vraag naar te zijn, want op de dag van de opening van de bibliotheek schrijven zich al 30 inwoners in. Florence had voor iedere lener een boek klaar liggen met een briefje met hun naam erin. Dat stond allemaal netjes in een kast in een hoek van de winkel. Maar dit leidde tot chaos, omdat meerdere mensen eigenlijk hetzelfde boek wilde lenen en allemaal vonden dat zij daar meer recht op hadden dan degene wiens naam in het boek lag. Florence sloot de bibliotheek diezelfde dag weer en opende hem pas weer toen ze een winkelhulpje had. Dit meisje van een jaar of 10 uit het dorp wilde graag helpen en zorgde ervoor dat iedereen zo tevreden mogelijk de winkel verliet.

Het blijkt best lastig te zijn om een boekhandel te beginnen. Helemaal als ze tegengewerkt gaat worden. Hoe zal het met Florence en haar boekhandel gaan? Zal de tegenstand tegen haar boekhandel verminderen?

Mijn mening

Als je houdt van Engeland, dan vind je dit vast een leuk boek. Het verhaal geeft een mooi beeld van een Engels dorpje waar de rijkere mensen (zoals Mrs. Gamart) het idee hadden dat zij het voor het zeggen hadden. Het verhaal ademt een duidelijk Engelse sfeer uit en je ziet de mensen en het dorp helemaal voor je. Ik ben wel erg benieuwd waarom Florence besloot om een boekhandel te beginnen, want dat komt niet duidelijk naar voren.

Ik heb een recensie-exemplaar van dit boek gekregen van uitgeverij Karmijn. Dank je!


Koop een boek
De leukste plek om een boek te kopen is een boekwinkel. Als je online koopt via deze links van Libris, bruna of bol. krijg ik een klein percentage van de verkoper én ondersteun je deze website.

Vergelijkbare berichten

2 reacties

  1. Annelies schreef:

    Dit lijkt me een heel leuk boek!

  2. Mathilde schreef:

    En een heel Engels boek 🙂

Reacties zijn gesloten.