Een man op leeftijd keert voor een begrafenis terug naar zijn geboortedorp. Na de dienst rijdt hij zijn oude straat in. Het huis waarin hij opgroeide bestaat niet meer, maar de oude boerderij waar zijn jeugdvriendinnetje Lettie woonde staat er nog wel. Vanaf het moment dat hij het erf op loopt, wordt hij overspoeld door herinneringen. Aan Lettie, die altijd beweerde dat de vijver in hun tuin eigenlijk een oceaan was, aan haar moeders verbluffende kookkunsten én aan haar grootmoeder, die wel heel levendig over de oerknal kon vertellen. Het voelt alsof hij weer die zevenjarige jongen is, verstrikt in een wonderbaarlijk avontuur dat zijn hele wereld op z’n kop zette en dat resulteerde in de verdwijning van Lettie.
Boekinformatie
Schrijver: Neil Gaiman
Titel: De oceaan aan het einde van het pad
Uitgeverij: Boekerij
Jaartal: 2013
Bladzijden: 280
Vertaler: Ton Heuvelmans
Genre: geen
Leeftijd: 18+
Mijn mening: 4 sterren
- ik kocht dit e-boek in maart 2014
- ik las het boek op 17 juli 2015 en dit was boek 117 van de boeken die ik in 2015 gelezen heb
Over het verhaal
Ik reed door het glooiende Sussex over landwegen die ik me maar vaag herinnerde, totdat ik in de buurt van het stadscentrum kwam, waar ik een willekeurige straat in reed en daarna nog een, vervolgens links afsloeg en daarna rechts. Toen pas besefte ik waar ik heen ging, waar ik al die tijd heen gereden was, en ik trok een grimas om mijn eigen dwaasheid.
Ik reed naar een huis dat al tientallen jaren niet meer bestond.
Ik overwoog om te keren, terwijl ik door een brede straat reed die ooit een grindpad langs een gerstakker was geweest. Ik wilde omdraaien en het verleden met rust laten. Maar ik was nieuwsgierig. (blz. 6)
De hoofdpersoon is terug in zijn geboortedorp voor een begrafenis. Hij gaat op zoek naar zijn oude huis, maar dat staat er niet. De boerderij waar Lettie, zijn vriendinnetje, woonde staat er nog wel. Hij parkeert zijn auto en loopt naar de boerderij. Er woont een oude vrouw.
De oude vrouw legde de stofdoek op het dressoir. ‘Zeewater kun je niet drinken, toch? Te zout. Alsof je bloed drinkt. Ken je de weg nog? Langs de zijkant van het huis. Gewoon het pad volgen.’
Als je het me een uur eerder had gevraagd, dan had ik nee gezegd, dat ik de weg niet meer wist. Ik zou zelfs niet op de naam Lettie Hempstock zijn gekomen. Maar terwijl ik daar in die gang stond, kwam het allemaal terug. Herinneringen stonden vlak om de hoek op je te wachten. Als je me had verteld dat ik weer zeven jaar was, dan zou ik je misschien heel even hebben geloofd.
‘Dank u wel.’
Ik liep het erf op, ging langs de kippenren, de oude schuur en de rand van de akker. Ik herinnerde me waar ik was en wat erna zou komen, en genoot van die wetenschap. (blz. 10)
Terwijl hij langs het huis naar het water loopt herinnert hij zich weer hoe hij op een dag in het bos een magisch wezen tegenkwam. Het maakte hem doodsbang.
Ursula Monkton glimlachte, en bliksem kringelde en kronkelde om haar heen. Ze was de vleesgeworden kracht, zoals ze daar stond in de knetterende lucht. Zij was de storm, zij was de bliksem, zij was de volwassen wereld met al zijn kracht en zijn geheimen en al zijn dwaze, terloopse wreedheid. Ze knipoogde naar me.
Ik was een jongen van zeven, en mijn voeten zaten onder het bloed en de schrammen. Ik had zojuist in mijn broek geplast. En dat wezen dat boven me zweefde was reusachtig en hebzucht, en het wilde me meenemen naar de zolder en als het genoeg van me had zou het me door papa laten vermoorden. (blz. 105)
Waarom kwam Ursula Monkton naar hem toe? Waarom was hij deze herinnering vergeten? Wat herinnert hij zich nog meer van vroeger.
Mijn mening
Ik vond het een spannend en fascinerend verhaal. Ik wil het nog wel een keer lezen.