‘Want honger hadden we in die jaren altijd,’ zegt Curro. Die jaren, dat is zo rond 1945, toen Curro tien was en al hard moest werken om mee te helpen brood te verdienen voor zijn broers en zusjes. Dat was toen heel gewoon in Zuid-Spanje, want ook al was de verschrikkelijke burgeroorlog, die van 1936 tot 1939 woedde, al jaren voorbij, toch waren in Andalusië veel mensen straatarm (en een paar erg rijk). Curro vertelt hoe hij rond zijn achtste van school moest om varkenshoeder te worden, en over alle baantjes die hij daarna heeft gehad om aan de kost te komen. Hij vertelt hoe ze thuis in grotten woonden, aan de voet van de berg met daarboven het klooster. En hoe het dansen en zingen van de zigeuners die daar dichtbij woonden een van de dingen was waaraan hij zich tenminste een beetje kon warmen. Zoals hij ook warm werd van de lange, lange processies die tijdens de week voor Pasen door de stad trokken, en waarbij plechtige muziek werd gemaakt en er witte vuren voor de grotten werden gestookt. En zoals hij het helemaal warm kreeg van mooie, lieve meisjes die hem aardig vonden. Maar dan is Curro al aan het eind van zijn verhaal, en zestien: een echte ‘hombre’, een man. Intussen heb je veel spannende, gekke, gruwelijke en ontroerende verhalen gehoord over het leven in die tijd in Andalusië. En je hebt Curro leren kennen, een jongen zonder franje, die de dingen neemt zoals ze komen en niet van zeuren houdt, maar zijn ogen en ogen de kost geeft… en daar prachtig over weet te vertellen.
Boekinformatie
Schrijver: Els Pelgrom
Titel: De eikelvreters
Uitgeverij: Querido
Jaartal: 1989
Bladzijden: 208
Genre: geen
Leeftijd: 12+
Mijn mening:
- Ik heb dit boek in juni 2015 meegenomen bij Leeszaal West
- mijn exemplaar is de 4e druk uit 1990