Op een regenachtige zondagmiddag in januari neemt mevrouw Palfrey haar intrek in hotel Claremont. Ze is onlangs weduwe geworden en wil de jaren die ze nog voor zich heeft daar doorbrengen. Haar medebewoners vormen een bont gezelschap van excentriekelingen, met een obsessieve interesse in de dagelijkse menukaart. Met elkaar gaan ze de strijd aan tegen de zich voortslepende, eentonige dagen en de naderende dood. Maar dan ontmoet mevrouw Palfrey de knappe jonge schrijver Ludo. Het is het begin van een ongebruikelijke vriendschap.
Boekinformatie
Schrijver: Elizabeth Taylor
Titel: Hotel Claremont
Uitgeverij: Karmijn
Jaartal: 2018
Bladzijden: 224
Vertaler: Johannes Jonkers
Genre: geen
Leeftijd: 18+
Mijn mening: 3 sterren
- Ik heb dit boek in november 2018 gekregen als recensieboek van uitgeverij Karmijn
- dit boek is niet meer in mijn bezit (weggegeven aan Leeszaal West (Rotterdam))
- Ik las dit boek van 7 t/m 12 januari 2019 en dit was boek 4 van de boeken die ik in 2019 gelezen heb.
Mijn samenvatting
Op een zondagmiddag in januari was mevrouw Palfrey op weg naar hotel Claremont. Regenwolken hadden zich samengepakt boven Londen, en haar taxi reed langzaam door plassen in de bijna verlaten Cromwell Road, langs het ene spelonkachtige portiek na het andere.De chauffeur stak zijn hoofd naar buiten in de nattigheid, want het hotel was hem niet bekend. Deze ontdekking, dat hij het niet kende, had mevrouw Palfrey een beetje verontrust, want zij kende het ook niet en begon zich af te vragen wat haar te wachten stond. Ze probeerde de angst uit haar hart te bannen. Ze schrok van de dreigende neerslachtigheid.
Als het er niet prettig is, hoef ik niet te blijven, nam ze zich voor, en haar lippen bewogen een betje terwijl ze vooroverboog in de taxi en van de ene kant van de brede, beangstigende straat naar de andere keek, en bijna vreesde de naam Claremont boven een van die portieken te lezen. Er waren zoveel hotels in deze straat, het ene na het andere, en allemaal zagen ze er vrijwel hetzelfde uit. (blz. 5)
Mevrouw Palfrey is oud en weduwe. Ze wil niet meer alleen wonen en heeft besloten, toen ze een paar dagen bij haar dochter op bezoek was, dat ze naar Londen ging verwijzen. In de krant zag ze een advertentie voor een hotel voor alleenstaande ouderen. Dat leek haar wel wat. In Londen is veel te doen en dan zal ze zich niet vervelend.
Na verloop van tijd, die langzaam verstreek, kon mevrouw Palfrey haar medegasten indelen in bewoners voor langere termijn en passanten. De bewoners waren drie weduwen op leeftijd en één oude man, een zekere meneer Osmond, die een hekel scheen te hebben aan vrouwelijk gezelschap, maar zelden ander gezelschap kreeg. Hij probeerde de oude ober in de eetkamer aan de praat te houden, stond te kletsen met de portier, wachtte de hotelhouder op.
De bar was eigenlijk niet meer dan een gedeelte van de lobby waar, als je op een bel drukte, tijdig iemand uit de eetzaal kwam om de kast te openen waar de flessen wreden bewaard. Hier, aan deze kant van het vertrek, zat meneer Osmond aan het begin van de avond. Van de andere kant van het vertrek kwam altijd het geklik van de breinaalden en het gedempte gedruis van het verkeer op Cromwell Road achter de zware gordijnen.
Meneer Osmond dronk wijn. Hij zat heel stil met zijn glas naast zich alsof het hem gezelschap hield. Hij wachtte op de hotelhouder, die zo nu en dan kwam aanwippen. Hij kon zijn ergernis niet verbergen toen mevrouw Burton naar zijn deel van de lobby kwam en telkens weer op de bel drukte voor whisky’s. ze gaf veel geld uit aan whisky, wat de andere dames verbaasde – ze gooide haar geld in haar keelgat, zei mevrouw Post. Ze was ook op andere manieren extravagant: ze had een zachtpaarse kleurspoeling in haar haar en ze was een kettingrookster, zoals mevrouw Arbuthnot het altijd noemde, hoewel dat niet klopte. Mevrouw Arbuthnot had, misschien vanwege haar artritis, de gewoonte geringschattend te zijn.
Hoewel mevrouw Palfrey dolgraag haar plek wilde vinden en geaccepteerd wilde worden, had ze karakter genoeg om haar eigen mening te willen vormen over mevrouw Burton. ‘Ik zeg wat ik denk’ zou haar motto geweest kunnen zijn, als ze dat geen bediendentaal had gevonden. (blz. 14)
Het leven in hotel Claremont valt mevrouw Palfrey wel een beetje tegen. Iedereen leeft zijn/haar eigen leven. In haar eentje gaat ze ook niet naar het theater of het museum. Iedereen houdt elkaar in de gaten. Ze krijgt ook geen bezoek van familie, terwijl haar kleinzoon in Londen woont. Op een dag gaat mevrouw Palfrey wandelen en ze valt op straat. Ze wordt geholpen door een leuke jongeman, Ludo. Om hem te bedanken nodigt ze hem om bij haar in hotel Claremont te komen eten.
Op donderdagavond had ze de ober verteld – ruim binnen gehoorsafstand van mevrouw Arbuthnot – dat ze zaterdag een gast verwachtte op het diner.
‘Dus uw kleinzoon komt u eindelijk opzoeken,’ had mevrouw Arbuthnot gezegd toen ze langzaam langs de tafel van mevrouw Palfrey liep. Om een reden die ze later probeerde te achterhalen, liet mevrouw Palfrey haar zonder iets te zeggen verdergaan.
Het was de eerste keer sinds ze weduwe was geworden dat ze verwikkeld was geraakt in een onwaarheid. Sterker nog, sinds haar kindertijd had ze helemaal nooit gelogen, behalve om de bestwil van haar man – om Arthur van cocktailparty’s vandaan te krijgen die hij verafschuwde, of om opdringerige inheemsen af te wimpelen als hij moe was. Nu – door verzuim – probeerde ze weg te komen met wat ze als een grove leugen beschouwde, en ze vroeg zich af of Ludo en zij daar wel tegen opgewassen waren.
Hij had de indruk gewekt het geen enkel probleem te vinden haar te steunen; had geen scrupules gehad zoals zij; had het allemaal eerder een grap gevonden. (blz. 32)
Zal mevrouw Palfrey doen alsof Ludo haar kleinzoon is? Komen haar huisgenoten hier achter? Komt haar echte kleinzoon een keer op bezoek? Went mevrouw Palfrey aan haar nieuwe leven?
Mijn mening
Ik heb dit boek gekregen als recensieboek van uitgeverij Karmijn. Ik heb al eerder een boek van Elizabeth Taylor gelezen en daar heb ik erg van genoten. Dit boek viel me een beetje tegen. Het tempo is traag en er gebeurt eigenlijk niets. Het verhaal is goed geschreven en daardoor blijft het toch interessant om over mevrouw Palfrey te lezen. Het verhaal van mevrouw Palfrey laat zien hoe het leven verandert als je ouder wordt.
Dit boek is een aanrader voor mensen die houden van verhalen over ouder worden en over de Engelse cultuur.
Met dank aan uitgeverij Karmijn voor het recensieboek