Vijf jaar geleden is Edward Clare na een grote verkiezingsoverwinning de hoofdbewoner van Downing Street 10 geworden. Maar nu lijkt hij de steun van het volk te verliezen. Hij besluit samen met Jack Sprat, de bobby die zijn voordeur bewaakt, een tour door zijn land te maken. In vermomming sluipen ze de achterdeur uit en gaan op zoek naar het onbekende: de Britse samenleving. In haar geheel eigen, originele en humoristische stijl beschrijft Sue Townsend hoe Premier Clare voor het eerst in jaren meemaakt wat zijn land zoal te bieden heeft: een Britse cream tea, het tv-programma Who wants to be a millionair?, de vriendelijkheid van vreemden, evenals wachten op de trein en hoe het is om behandeld te worden in een ziekenhuis (en aansluitend op de psychiatrische afdeling). Ondertussen houdt Edwards vrouw haar doses lithium voor gezien en laat ze haar neus corrigeren, en zet zijn moeder haar deuren wagenwijd open voor een stelletje crackverslaafden.
Boekinformatie
Schrijver: Sue Townsend
Titel: Nummer 10
Uitgeverij: De Fontein
Jaartal: 2004
Bladzijden: 285
Vertaler: Ineke Bronswijk
Genre: humor, sociaal/politiek verhaal
Leeftijd: 18+
Mijn mening: 2 sterren
- ik heb dit boek in mei 2013 gekocht op een boekenmarkt van bibliotheek Rotterdam
- ik las het boek van 4 t/m 5 februari 2014 en dit was boek 12 van de boeken die ik in 2014 gelezen heb
Over het verhaal
Edward Clare stond zijn tanden te poetsen in de deprimerend donkere badkamer van Ann Street 5 in Edinburgh. In gedachten telde hij het aantal keren dat hij de tandenborstel op en neer bewoog, zoals zijn moeder hem had geleerd: nooit minder dan 200 keer. Hij was bijna klaar toen hij zich herinnerde dat hij de vorige avond al bij 150 was gestopt omdat hij popelde om verder te lezen in boek, De Vijf op de smokkelaarsrots van Enid Blyton. (blz. 5)
Premier Edward Clare besluit om op reis te gaan door het land. Hij wil in contact komen met de gewone mensen. Om niet op te vallen gaat hij zich verkleden als vrouw. Hij neemt politieman Jack Sprat mee op reis.
De premier gebaarde naar de rij wachtende mensen. ‘Je moet echt ophouden me “meneer” te noemen,’ fluisterde hij, ‘zo verraad je alles. Noem me maar Edward. Of nee, misschien is Edwina onder deze omstandigheden beter.’ Hij lachte zijn meisjesachtige lachje. ‘Mogen we straks boven in de bus zitten?’ (blz. 78)
Jack is de politieman die de deur bij Downing Street 10 bewaakt. Hij vindt zichzelf eigenlijk een mislukte politieagent. Onderweg komen ze allemaal rare situaties tegen. Zullen ze weer veilig in Londen komen?
Mijn mening
Ik heb meerdere boeken van Sue Townsend gelezen, omdat ik haar manier van schrijven en de Engelse humor leuk vind. Dit boek viel mij tegen. Het idee dat de premier op reis gaat door het land om in contact te komen met gewone mensen vind ik leuk, maar deze premier heeft een vreemde kijk op de wereld en is eigenlijk nogal contactgestoord. Hoe verder ik in het verhaal kwam, hoe meer hij mij irriteerde.