Marcel Vaarmeijer – Spit (2014-59)

Eva Doorman, een alleenstaande mensenschuwe vrouw van 36 jaar, belandt na een ongelukje op haar werk in de ziektewet. Voor het eerst maakt ze kennis met de kleurloze buitenwijk waar ze al twaalf jaar woont, en ontmoet ze drie buurvrouwen die ze al die jaren heeft vermeden. Omdat Eva vanwege de pijn in haar rug vrijwel niets kan, schieten de buurvrouwen haar te hulp. Aanvankelijk lijken hun intenties oprecht, tot Eva merkt dat de vrouwen langzaam maar zeker haar leven overnemen en ze van de buitenwereld wordt afgesloten. Machteloos moet Eva toezien hoe ze in het klassieke gezinspatroon wordt gedwongen. Dit roept pijnlijke herinneringen op uit haar jeugd, herinneringen die ze twintig jaar lang heeft verdrongen en die ze opnieuw ondergaat. Wanneer Eva verdoofd en gebroken haar einde ziet naderen, staat ze voor de keuze: toegeven of terugvechten.

Boekinformatie
Schrijver: Marcel Vaarmeijer
Titel: Spit
Uitgeverij: Novapres
Jaartal: 2014
Bladzijden: 196
Genre: thriller
Leeftijd: 18+
Mijn mening: 4 sterren

• ik heb het boek in juni 2014 als recensieboek gekregen van Marcel Vaarmeijer. Hij heeft het boek voor me gesigneerd
• ik las het boek op 4 juli 2014 en dit was boek 59 van de boeken die ik in 2014 gelezen heb

Over het verhaal

Ik was gevallen. Op weg van mijn bureau naar het kopieerapparaat. Over een losliggende kabel. Wie die kabel daar zo roekeloos had laten slingeren is altijd een raadsel gebleven. Het zou aan het resultaat toch niets hebben veranderd: ik viel en ik viel hard. Gelukkig bleef de schade beperkt. Ik brak geen arm of been. Ik voelde slechts een felle pijnscheut in mijn onderrug, alsof er een koud slagersmes tussen de derde en vierde lendenwervel werd gestoken. (blz. 7)

Eva wordt met een ambulance naar huis gebracht. Volgens de arts heeft ze spit en moet ze de komende tijd rustig aan doen en zo weinig mogelijk bewegen.

Ik keek op mijn horloge. Tien over elf. Nog nooit was ik om deze tijd thuis geweest. Mijn werkdagen sleet ik op kantoor en mijn weekenden vulde ik met het spelen van tennis, golf en poker in de het plaatselijke casino. In de resterende uren deed ik de noodzakelijke boodschappen, kocht ik kleding, tassen en schoenen, en sliep ik. Zo ging het al twaalf jaar, sinds de dag waarop ik het huis betrok tot de dag van de val. De dag waarop ik voor het eerst kennismaakte met mijn bank, mijn huis, mijn straat.
De eerste indruk was weerzinwekkend. Een steriele, halflege woning, een verlaten, uniforme straat en een stilte waar zelfs een dove hoofdpijn van zou krijgen. (blz. 9)

Eva ligt op de bank. Ze is helemaal alleen en ze heeft geen vrienden of familie om te bellen. Opeens komt er een buurvrouw het tuinpad oplopen.

Goede vriendinnen hadden we kunnen zijn, bakjes koffie bij elkaar kunnen drinken. Knus keuvelend over het weer, de laatste buurtroddels en de briljante schoolprestaties van hun wonderkind. Dat is wat buurvrouwen plegen te doen. Maar zover had ik het nooit laten komen, ondanks haar aanhoudende toenaderingen. De enige concessie die ik jaren geleden had gedaan was het uitwisselen van een duplicaat van onze huissleutels. Een onbezonnen daad die ik allang was vergeten, maar waar Carla mij die morgen aan herinnerde door haar exemplaar van mijn sleutel met een triomfantelijke blik omhoog te steken. Na jaren wachten en hopen had ze eindelijk wat ze wilde: een voorzichtig begin van een hechte vriendschap. (blz. 11)

Drie buurvrouwen besluiten voor Eva te zorgen. Ze maken een schema voor de maaltijden en verdelen de andere huishoudelijke werkzaamheden. Eva heeft eigenlijk niets in te brengen. Ze vind het vreselijk om constant mensen om zich heen te hebben. Ze woont inmiddels 12 jaar in deze nieuwbouwwijk en vindt het wel best dat ze geen contact met haar buren heeft. Het enige wat zij doet is werken, sporten en  tussendoor boodschappen doen. Eva heeft geen andere keus dan zich door haar buurvrouwen te laten verzorgen.

Tijdens de afwas, die Daphne nogal luidruchtig volbracht, werd ik plotseling overmand door een onverklaarbare moeheid. Aangezien ik doorgaans een lichte avondmaaltijd gebruikte, raakte mijn lichaam wel vaker vermoeid na het eten van zwaarder voedsel, maar zo moe als die avond had ik mij nog nooit gevoeld.
Binnen een paar minuten zakte mijn energiemeter van een riante negen naar een schamele twee. En nog was het dieptepunt niet bereikt. Naarmate de seconden wegtikten, gleed de wijzer langzaam naar de nul en was ik niet langer in staat mij te bewegen. Mijn ledematen waren loodzwaar geworden, mijn kin hing bijna op mijn borst en mijn ademhaling verliep zo traag dat ik dacht dat mijn laatste uur had geslagen. (blz. 33)

De volgende morgen wordt Eva wakker op de bank. Ze heeft het koud en ze heeft geen idee wat er de avond ervoor is gebeurd. Toch heeft ze het gevoel dat er iets niet klopt… De dagen erna nemen de buurvrouwen langzaam maar zeker haar leven over. Wat kan Eva hiertegen doen?

Mijn mening

Eigenlijk lees ik nooit thrillers, maar een vraag van de schrijver Marcel Vaarmeijer of ik zijn nieuwe boek wilde lezen sla ik natuurlijk niet af. Van Marcel heb ik eerder zijn jeugdboek Wendy’s moeder gelezen, waarover ik een recensie op Ikvindlezenleuk heb geschreven.

Ik ben blij dat ik ‘ja’ heb gezegd op de vraag van Marcel. Wat een spannend en fascinerend verhaal is dit. Ik wil natuurlijk niet teveel verklappen, maar het deed mij wel denken aan de film Stepford wives.

Kortom: een fijn boek om mee te nemen op vakantie.