Dodenherdenking

Gisteravond, bijna 20 uur. Via de achterdeur hoor ik stemmen van pratende volwassenen. Aan de voorkant fietsen een aantal kinderen van 4-6 jaar rondjes om de speeltuin. Ik kijk naar de dodenherdenking op Nederland 1. Ik vraag me af waarom die kinderen nog buiten zijn, waarom ze niet bij hun ouders moeten zijn voor de twee minuten stilte. Worden kinderen pas op latere leeftijd betrokken bij de dodenherdenking? Ik kan me van vroeger niet anders herinneren dan dat we op 4 mei met de hele familie vanaf tien voor acht voor de tv zaten. Wij vonden dat de gewoonste zaak van de wereld.

Toen ik studeerde was ik op 4 mei eens bij mensen op bezoek en daar stond wel de televisie aan met de dodenherdenking erop, maar de hele familie bleef er gezellig doorheen kletsen. De televisie was een soort achtergrondbehang geworden!

Ik snap het niet helemaal: waarom kunnen mensen het niet opbrengen om een keer per jaar twee minuten stil te zijn om alle mensen te herdenken die in oorlogen gesneuveld zijn. Het gaat tenslotte om onze vrijheid!

Oude reacties

Solvejg – 06 mei 2006 00:12
Ik kan enorme ruzie krijgen met mensen die door de dodenherdenking heen praten. Toen ik klein was, was de stilte ook al verplicht, ook al begrepen we misschien niet helemaal wat er mis was, we snapten wel dat het voor onze ouders belangrijk was. Zeker voor mij was het altijd erg moeilijk (ben op 4 mei jarig), maar toen ik eenmaal doorhad wat de strekking was, was er geen trouwer voorstandster van de twee minuten stilte te vinden!

Dit bericht is oorspronkelijk geplaatst op tantetil.vkblog.nl op 5 mei 2006