In september 2003 reed ik vol verwachting en een tikje nerveus in een groene outfit naar een sportveldencomplex in Arnhem. Bij aanmelding kreeg ik een strookje papier met daarop een regel uit een kinderliedje. Na het welkomstwoord bleek dat je door middel van dat kinderliedje op zoek moest naar je groepsgenoten. Eén ding wist ik: mijn groepsgenoten hadden iets groens aan. Een beetje lacherig begon iedereen al zingend op zoek te gaan naar zijn groepsgenoten en dat lukte ook nog. Volgens mij moest ik ‘Roodkapje’ zingen, maar dat is alweer zo lang geleden. Na kennismaking met de groepsgenoten (‘gelukkig zitten er ook mannen bij!’, dacht ik) begon de dag vol spelletjes. Ik merkte dat we vrij snel een leuke groepssfeer hadden en we hebben enthousiast aan alles meegedaan.
Dit was de eerste kennismaking met de studenten uit Z1a. In de eerste weken hoorden we meer over elkaar en elkaars studieverleden. Ik vond het erg leuk om te horen wat iedereen hiervoor had gedaan en waarom mensen er voor kozen om nu de Pabo te gaan doen. Ook de leeftijden vielen me erg mee. Van te voren had ik het idee dat ik een van de oudsten zou zijn maar dat was helemaal niet zo.
De opleiding beviel me, al was het hard werken. Vooral het stagelopen was zwaar. Daar liepen wel meer mensen tegenaan. Een aantal mensen stopte, om uiteenlopende redenen, met de opleiding: In december besloot R dat leraar worden toch niet het gewenste (en gedroomde) beroep was en stopte met de opleiding. In januari volgde de brief waarin H ons vertelde dat hij ook met de opleiding stopte. Aan het einde van die maand bleek ook E1 een ander toekomstpad op te gaan. E2 zagen we sowieso weinig, omdat zij eigenlijk alleen maar stages hoefde te lopen om haar bevoegdheid te halen. In het voorjaar van 2004 was zij dan ook de eerste die klaar was met de studie. In april ben ik gestopt vanwege mijn schildklierkanker. J is in de loop van het tweede half jaar gestopt, omdat hij de opleiding minder leuk vond dan hij dacht. De rest van de klas is rustig (nou ja, waarschijnlijk keihard werkend en met veel stress) doorgegaan met de Pabo en is inmiddels afgestudeerd.
Het leek ons een mooi moment om in september een reünie van onze klas te organiseren om er achter te komen hoe het met iedereen gaat en wat iedereen nu doet. Vrijdag 15 september was het zo ver. Niet iedereen had zin om zijn/haar klasgenoten te ontmoeten of had al andere plannen. Uiteindelijk waren we met ons tienen (van de zestien personen). Iedereen had een gerecht meegenomen, zodat we lekker konden eten.
Het was leuk om iedereen weer terug te zien. J vertelde dat hij druk bezig is met het verbouwen van zijn huis. A werkt tegenwoordig als studiebegeleidster. De rest heeft invalwerk in het basisonderwijs. Zo te horen bevalt het iedereen goed. Het werd een hele gezellig avond. Met een paar mensen zal ik binnenkort afspraken maken om gezellig 1-op-1 bij te kletsen.
Het icoontje komt van de website van Flaticon.
Dit bericht is oorspronkelijk geplaatst op tantetil.vkblog.nl op 20 oktober 2006