De belevenissen van radioactive girl -

foto Radboudziekenhuis — Dit is mijn kamer. Ik heb mijn eigen dekbed bij me, om het niet te koud te hebben

Vanaf het moment dat ik in het Radboud was sloeg de misselijkheid toe. Een broodje eten met de lunch bleef beperkt tot een paar happen. De rest van de middag nog wel wat crackertjes gegeten. Op de afdeling waren wat communicatieprobleempjes waardoor ik en mijn ouders een uurtje in de wachtkamer hebben gezeten voordat ik ging vragen of ze me misschien vergeten waren. Dat bleek het geval te zijn. De verpleegkundige dacht toen dat mijn moeder de patiënt was, wat niet het geval was. Niet echt een goed begin.

Ik vroeg alvast om een bak met warm water om circa 20 minuten voor het toedienen van de jodium mijn arm in te kunnen hangen zodat de bloedvaten wat opzwellen en beter te prikken zijn en dat was geen probleem. De verpleegkundige had gehoord dat de arts al na 30-45 minuten zou komen, dus heb ik direct mijn arm in het warme water gedaan. Toen de arts kwam bleek hij alleen op kennismaking te komen en pas later op de middag de jodium mee te nemen. Hij zou van te voren naar de verpleging bellen zodat ik alsnog mijn arm kon laten opwarmen. Dat ging later dus weer mis. Rond half 4 kwam de arts met het jodium en dat was voor ons een verrassing. Gelukkig ging het prikken toch goed en kon de nucleaire delegatie na een minuut of 10 de kamer weer verlaten met achterlating van een radio-actief persoon.

De rest van de avond was ik misselijk en rond 19 uur ben ik gaan slapen. Die nacht werd ik elke anderhalf uur weer wakker gemaakt om te plassen en water te drinken. Dit om te voorkomen dat het radioactieve jodium te lang in de buurt van de organen blijft zitten. Een zware nacht dus. De straling na de eerste nacht was 66 mCi, wat nog niet in de buurt van 20 is.

Vanwege de zware nacht heb ik de volgende dag ook veel geslapen. Is ook prettiger als je misselijk bent. Tussendoor heb ik het EK allround schaatsen gevolgd. Zaterdagavond ben ik nog vroeger gaan slapen (rond half 7), weer vanwege de misselijkheid. ‘s Nachts een paar keer misselijk wakker geworden, maar een trucje van de nachtverpleegkundige (sabbelen op een ijsklontje en/of een beetje cola drinken) verminderde inderdaad de buikpijn en bijbehorend misselijk gevoel.

De tweede ochtend werd ik vrijwel misselijkloos wakker (is dat eigenlijk wel een echt woord?). De straling was 23 mCi, wat nog geen 20 is, maar wel betekende dat ik na 16 uur naar huis mocht. De zondag was dus een saaie dag: wachten totdat het 16 uur is geweest. Gelukkig was het EK allround spannend, was ik niet misselijk en kon ik Japanse beeldzoekers maken en wat tijdschriften bladeren.

Eenmaal weer thuis ging het weer helemaal goed. De rest van de avond lekker op de bank televisie gekeken. ‘s Avonds zelfgemaakte nasi gegeten, die weer goed smaakte. Ook de appeltaart die de buren in de keuken hadden neergezet smaakte goed.

De komende dagen doe ik het rustig aan, met veel televisiekijken. Vanmorgen mocht ik weer beginnen met het slikken van thyrax, dus dat wordt de komende weken weer opgebouwd. Aanstaande vrijdag gaan we weer naar het Radboud voor de scan en we zijn reuzebenieuwd hoe het daarmee staat.

Dit is het uitzicht vanaf de stoel. Je ziet door de deur een klein stukje van de andere deur. Door die laatste deur mag ik niet heen, want dan kom ik op de gang: