Radioactive girl, dat is lang geleden!

Het is alweer 6,5 jaar geleden dat ik te horen kreeg dat ik schildklierkanker had. Tijd voor een update!
Mijn laatste behandeling met radioactief jodium was begin 2007, alweer 4 jaar geleden. Sinds die tijd kom ik twee keer per jaar bij de professor op controle. Na een gesprek met hem over hoe het met mij gaat moet ik altijd bloed laten prikken. Ook wordt er dan een onderzoek gepland, meestal een echo van de longen of een CT-scan.

Afgelopen zomer heb ik een onderzoek gehad om de dichtheid van mijn botten te laten meten. Volgens de professor wordt de botdichtheid beïnvloed door langdurig gebruik van thyrax. Dit is het medicijn dat ik dagelijks slik om mijn schildklierhormoon te vervangen.

Mijn botdichtheid blijkt wat minder te zijn dan gebruikelijk voor vrouwen van mijn leeftijd. De professor heeft me calciumtabletten voorgeschreven. Echte medicijnen met een hele hoge dosis calcium 😉

Verder heb ik in januari een PET/CT-scan gehad. Hiervoor moest ik ‘s morgens om 10 uur nuchter in het ziekenhuis zijn. Er werd een radioactieve vloeistof ingespoten en daarna moest ik een uur stil blijven liggen. Ik mocht wel naar muziek luisteren, maar geen boek lezen. Een uur kan dan best lang duren…

Toen het uur voorbij was mocht ik naar de scanner. Eerst werd er in circa 45 minuten een PET-scan gemaakt van mijn hoofd/hals en de rest van mijn lichaam. Als laatste werd er nog een CT-scan gemaakt, door hetzelfde apparaat.

De uitslag was goed. Er waren geen schildkliercellen meer te zien. Op de vorige PET-scan, zo’n 5 jaar geleden, waren voor het eerst mijn minuscule uitzaaiingen in de longen zichtbaar…. En nu gelukkig niets te zien! Heel erg fijn!