Radioactive girl is back home!
Hè, hè, ik ben gelukkig weer thuis. Afgelopen maandag heb ik me ‘s morgens bij de afdeling nucleaire geneeskunde gemeld met een koffertje en een weekendtas. In de weekendtas zat mijn eigen dekbed en kussen. De kussens in het ziekenhuis zijn verschrikkelijk en met de dekentjes krijg ik het niet warm. Zeker niet zonder mijn schildklierhormonen.
Dit keer hadden ze een verrassing voor me, want de arts kwam drie uur eerder om het radio-actieve jodium (I-131) toe te dienen. Dat vind ik geen probleem, want normaal gesproken moet je tot ongeveer 17 uur wachten en dan is de dag erg saai. Om 14 uur moest C. mij verlaten, omdat ik radioactief werd.
En dan begint het wachten. Ik was inmiddels al misselijk. Dit komt door van alles: te lang zonder schildklierhormoon (inmiddels 5 weken), weer in het ziekenhuis zijn, veel water drinken. Gelukkig krijg ik daar weer tabletjes voor en heb ik maar besloten om gewoon niet te eten. De geur en zelfs het denken aan eten is al te veel.
Ik zit dit keer in een kamer waarbij je de badkamer moet delen met een ander radioactief persoon. Dat is soms best gezellig. Ik heb veel tv gekeken en ben ‘s avonds op tijd gaan slapen. De eerste nacht wordt je ongeveer elk anderhalf uur wakker gemaakt om te plassen en water te drinken. Aangezien ik geen schildklier meer heb gaat de radioactieve jodium zich hechten aan de nog aanwezige schildkliercellen. De rest van de jodium moet weer zo snel mogelijk het lichaam uitgespoeld worden. De volgende ochtend werd de straling gemeten en die was 76 mCi (ik ben gisteren begonnen met 235 mCi). Dat gaat dus snel naar beneden. Als het 20 of lager is mag ik naar huis. Ik drink dan ook veel water waar ik extra misselijk van word, maar ik wil ook graag weer snel naar huis.
Ik weet uit ervaring (dit is de vierde keer dat ik deze behandeling krijg) dat mijn misselijkheid thuis weer vrijwel verdwenen is. Na weer een dag met tv kijken en telefoongesprekken voeren ga ik nog vroeger naar bed vanwege de misselijkheid. ‘s Morgens bij het meten wacht mij een teleurstelling, want de straling is nog 26. Ik mag dus nog niet naar huis. Gelukkig vond de nucleaire arts het in dit geval (voor een vaste gast) goed dat er ‘s middags nogmaals gemeten zou worden. Dus weer veel water drinken en afwachten. En toen bleek de straling gedaald te zijn tot 13,6 mCi en mocht ik weer naar huis. Heerlijk!
‘s Avonds zelfs genoten van een stukje lasagne. Mijn misselijkheid is namelijk verdwenen en ik had een beetje honger.
Mijn radioactieve t-shirt was trouwens een groot succes. De verpleegkundige die mij naar de kamer bracht vond hem zo leuk dat ze vroeg of ze hem aan haar collega’s mocht laten zien. En even later stond mijn kamer vol met verpleegkundigen. Ook de nucleair arts vond hem leuk. Inmiddels hangt hij alweer aan de waslijn te drogen en hoop ik hem natuurlijk niet meer mee te hoeven nemen naar het ziekenhuis. Alhoewel, misschien draag ik hem aanstaande maandag nog als ik voor een scan naar het ziekenhuis moet. Dan wordt gekeken of en waar het radioactief jodium is opgenomen. En dan weer afwachten. De jodium is een half jaar bezig met het doen van zijn werk, namelijk het doden van schildkliercellen, dus van de zomer weten we pas of deze behandeling geholpen heeft.
Gelukkig slik ik nu weer mijn schildklierhormonen en heb ik over een week of twee weer wat energie. Het is altijd afwachten hoe lang dat duurt.
Oude reacties
Wilma – 19-01-2006 15:34
Fijn dat je weer thuis bent. Nu maar hopen dat het resultaat heeft. Groet, W.
Paps – 19-01-2006 16:49
Sterkte! En nogmaals sorry voor de reminder.
Edith – 19-01-2006 21:45
Welkom thuis, radio active girl. Mooi t shirtje, completeert mooi de radio active look! Ik heb maar gelijk een favoriet gemaakt van je weblog. 😉
Hoop dat de misselijkheid gauw definitief het hazenpad kiest.
zuzje – 20-01-2006 00:17
Ik zou je t-shirt maandag maar gewoon aandoen hoor.
Met een beetje mazzel heb je hem daarna namelijk niet meer nodig en verdwijnt ‘ie lekker in de kast.
Dit bericht is oorspronkelijk geplaatst op tantetil.vkblog.nl op 19 januari 2006
