Sinds gisterochtend ben ik gelukkig weer thuis. Afgelopen maandag moesten we ons om 10 uur ’s ochtends melden in het ziekenhuis. Ik moest bloedprikken zodat ze daarmee kunnen bepalen of er nog enige schildklieractiviteit in mijn lichaam is. Daarna werden we naar de afdeling gebracht. De verpleegkundigen herkennen me nog en vinden mijn t-shirt erg leuk. De rest van de dag was het wachten en wachten.
Gelukkig werd het inspuiten van de jodium al om half 4 gedaan, terwijl dat meestal pas rond 5 uur is. Dat scheelt weer wachten.
’s Avonds was ik alweer misselijk en dat werd alleen maar erger. Gelukkig hebben ze daar dan weer allerlei pilletjes voor die redelijk helpen. Die eerste nacht heb ik slecht geslapen, maar dat komt omdat ze me elk anderhalf uur wakker komen maken om te plassen. Dat is omdat de jodium, het deel dat niet wordt opgenomen door overgebleven kankercellen, zo snel mogelijk het lichaam moet verlaten om andere organen niet teveel te belasten. Dat betekent dus veel drinken en plassen.
De eerste ochtend bleek mijn straling 68 mCi te zijn en dat gaat de goede kant uit. Volgens de dokter kan ik dan morgen (woensdag) wel naar huis. Dat is ook mijn streven, want thuis voel me in ieder geval niet zo misselijk als in het ziekenhuis. De tweede dag was ik nog misselijker dan de eerste avond en nacht en ik heb dan ook veel geslapen. Zoals gewoonlijk hebben mijn puzzelboekje en leesboek liggen wachten op gebruik. Dat lukt niet als je misselijk bent.
De tweede ochtend bleek mijn straling gedaald te zijn naar 18 mCi en ik mocht naar huis. Dat mag als de straling 20 mCi of lager is. Nu nog een nachtje afstand houden van mijn partner, een week afstand houden van zwangere vrouwen en kinderen onder de 16 jaar. En langzaam weer bijkomen en energie opdoen.
Ik voel me op dit moment net een oud vrouwtje als ik door het huis loop. Het is al vermoeiend om van beneden naar de eerste verdieping te lopen. Vandaag ga ik dan ook maar weer lekker tv kijken. Gelukkig heb ik vandaag weer wat gegeten.
Aanstaande maandag weer naar het ziekenhuis om de bloeduitslag te horen en een scan te laten maken. Naar beide uitslagen ben ik zeer benieuwd! Hopelijk zijn de uitzaaiingen verdwenen of in ieder geval zeer gedaald.
Oude reacties
coming soon – 13 juli 2006 12:27
Nog een lange weg te gaan, begrijp ik. Het beste advies dat ik ooit kreeg:
Neem de tijd voor jezelf.
Mijn eigen ervaring: In het ziekenhuis vind je troost, omdat niemand je zielig vindt.
Dit bericht is oorspronkelijk geplaatst op tantetil.vkblog.nl op 13 juli 2006