Leesclub met John Boyne
Vrijdag 5 juni was ik bij uitgeverij Meulenhoff Boekerij voor een leesclubavond met John Boyne. Via de website van de Boekenkrant had ik een kaartje en zijn nieuwste boek De grote stilte gewonnen. Ik heb meerdere boeken van John Boyne gelezen en ben benieuwd naar de persoon achter de boeken.
Met zo’n 30 mensen zaten we om een hele grote tafel. Er waren hapjes en drankjes. Nicole van der Elst, van de Boekenkrant, heette iedereen welkom en legde uit dat het geen standaardinterview zou worden vanavond. Het is een leesclub en iedereen mag vragen stellen en meepraten.
John vertelt dat hij in de jaren 80 opgroeide in het zuidwesten van Dublin. Alles werd georganiseerd door priesters. Het katholicisme is verweven in de Ierse samenleving. Hij was misdienaar en vond het gevoel dat hij ergens bij hoorde heel prettig. Vooral met kerst. Toen hij ouder werd voelde hij zich in de steek gelaten door de kerk. De invloed van het katholicisme in Ierland is sinds die tijd veranderd. Vroeger werd de priester gezien als een heel belangrijk iemand. Als er iemand overleed en de priester zou langskomen, dan werd het hele huis nog even opnieuw geschilderd. Overal waar een priester kwam werd hem thee aangeboden, waardoor priesters volgens John voor 90% uit thee bestaan.
John heeft De grote stilte geschreven, omdat nog geen enkele Ierse schrijver over de kerk en het misbruik door priesters heeft geschreven. Hij vond het belangrijk om dit te doen, om een stem te geven aan de mensen die misbruikt zijn. Tijdens het schrijven was de werktitel van dit boek ‘Complicity’ (‘Medeplichtigheid’). De scène aan het begin van het boek is echt gebeurd. De vader van John zag de priester op de grond liggen, met een oudere vrouw erbij, toen hij naar zijn plaatselijke kerk ging.
John begon het schrijven van dit boek met het idee dat Odran een persoon was die 100% goed was, maar dat veranderde tijdens het schrijven. Het bleek interessanter en menselijker te zijn om van Odran een zwijgende (en medeplichtige) priester te maken.
John heeft altijd schrijver willen worden en had geen plan B voor als dat zou mislukken. Hij schrijft eigenlijk altijd, zelfs tijdens bezoeken aan boekwinkels. Hij kan overal schrijven. Hij vertelt dat hij op dit moment bezig is met een nieuw boek, maar helaas wil hij niet vertellen waar dit over gaat. Als hij begint met een nieuw boek heeft hij een algemeen beeld over het verhaal. Het verhaal ontvouwt zich tijdens het schrijven. De aanleiding kan van alles zijn: een karakter, een thema of beide. John zit nooit zonder inspiratie. Zijn fantasie is levendig en hij leest en schrijft veel.
John schrijft meestal 10-12 versies voordat hij het verhaal aan zijn redacteur laat zien. Hij geeft aan dat een redacteur heel belangrijk is, om hem te wijzen op de dingen die niet werken in het verhaal. Als schrijver word je daar blind voor.
In de toekomst zou John nog wel eens een boek willen schrijven over Japan, de verboden stad in China of over het Romeinse rijk.
Ik wilde graag weten welk personage uit zijn eigen boeken hij in het echt zou willen ontmoeten. Daar moest John even over nadenken. Hij noemde toen Bruno’s oma (uit De jongen in de gestreepte pyjama; The boy in the striped pyjama). Zij komt eigenlijk maar in 2 scènes voor, maar ze is een sterk persoon en zegt wat ze wil en wat ze denkt. John zou ook Marian Bancroft (uit Witte veer; The absolutist) willen ontmoeten en de eend uit De vreselijke belevenissen van Barnaby Brocket (The terrible thing that happened to Barnaby Brocket). Thuis heeft hij ook een eend…
Het was een heel gezellige avond en ik vond het leuk om mensen van uitgeverij Meulenhoff Boekerij, van de Boekenkrant en andere boekbloggers te ontmoeten.
